புனைவு

அதிகம் அறியப்படாத அதிகம் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய கவிஞராக மதுரையை வசிப்பிடமாக கொண்ட ந. ஜெயபாஸ்கரன் அவர்களின் ஐந்தாவது கவிதை தொகுதி ‘பிற்பகல் பொழுதுகளின் உலோக மஞ்சள்

உடலிலேயே கருவாகி வளர்ந்தாலும் குழந்தை பிறக்கும் நேரத்தை எவராலும் சொல்லிவிட முடியுமா? அக்குழந்தை வளர்ந்து வாழ்ந்து இறந்துபோகும் நேரத்தைத்தான் கணித்துவிட முடியுமா? பிரபஞ்சம் கடக்கும் விஞ்ஞானத்தால் கூட

“செரைக்க போக வேண்டியது தானல ஒரு மயிரும் புடுங்க வேண்டாம் நீ வழிச்சது போதும் இவன் பெரிய மயிராண்டி அந்த மயிரெல்லாம் எனக்கு தெரியும் இப்படி சம்பந்தமே

கால சக்கரத்தை நாம் சுழற்றும் போது இருட்டு மட்டுமே அதில் அதிகம் புலனாகிறது. போதுமான வெளிச்சம் நமக்குக் கிடைப்பதில்லை. மன்னர்களின் பெருமைகளை வெற்றிகளை செயல்களை மட்டுமே பேசுவது

நாவல் முடியும் இடத்தில் மெர்க்குரிப் பூக்கள் தொடங்குகிறது. சித்தன் என்றெல்லாம் யாரும் இல்லை என்று நெருங்கிய நண்பர் ஒருவர் கூறினார். இல்லை நிஜம் எழுதுபவன் சித்தனாகத்தான் இருக்க

‘மானுடக் கற்பு எது கொண்டும் ஏறிக் கொள்வதேயில்லை களையெடுக்கும் வயல் தாண்டி ‘ மனிதன் பேசுவது எழுதுவது மொழியால்தான். மனிதன் அறிவை உணர்வதும், இதயம் மலர்வதும் மொழியால்தான்.

வரலாறு என்பது மறுக்க முடியாததும், மறுக்க கூடியதும் இரண்டற கலந்தது தான்.தேவதாசி முறை ஒழிப்புக்காக பாடுபட்டவர்கள் என்று வரலாற்றுப் பாடத்தில் நமக்கு பயிற்றுவிக்கப்பட்டது டாக்டர் முத்துலட்சுமி ரெட்டியை