புனைவு

2010க்கு  பிறகு ஈழத்திலிருந்து வரும் இலக்கிய படைப்புகளின் எண்ணிக்கை கூடியுள்ளதாகவே நினைக்கிறேன். புனைவும் அபுனைவும் என்று ஈழத்தின் பல்வேறு பரிணாமங்களையும் போருக்கு முன்பும் பின்புமாயிருந்த நிலம் மக்களின்

 ‘சொல் எனும் வெண்புறா’ கவிதைத் தொகுப்பு  குறித்து கவிஞர் தேனம்மை லெஷ்மணன் எழுதிய விமர்சனப் பார்வை.    சொல் எனும் வெண்புறா தத்தித் தத்திப் பறந்து பிரிந்து

ஊடுருவிப் பார்க்கும் அறிவு இல்லாதவர் எவ்வளவு அழகாக இருந்தாலும் உயிரில்லாத மண் பொம்மையை போன்றவர் தான் என்பதை வள்ளுவர், ” நுண்மாண் நுழைபுலம் இல்லான் எழில்நலம் மண்மாண்

“;என் இளவயது வாழ்க்கையின் அலைக்கழிவை பதிவுசெய்திருக்கிறேன். எனது ஆழ்மனதுள் இறங்கிப்போய் முகாமிட்டிருக்கும் இவை, அவ்வப்போது எழுந்து எனது நினைவை பிராண்டிக் கொண்டிருப்பவை. கனவுகளை சிதைப்பவை. இதைப் பதிவு

பதினாறாம் நூற்றாண்டில் துவங்கி, எதிர்ப்பார்ப்பின் கரையில் நின்று ஒரு மரபின் நீண்ட வாழ்க்கையை வெகு கவனமாக அருகில் இருந்து நிதானித்து  பார்த்த உணர்வை தந்தது 390 பக்கங்களை

வாசிப்பவருக்குக் கதை வாசிக்கிறோம் என்கிற எண்ணத்தை நீக்கி கதாபாத்திரங்களுள் ஒன்றாகவோ அல்லது கதைக்குள் நுழைந்து கதைப் போக்கை ரசித்து வேடிக்கை பார்ப்பவராகவோ வைக்க வேண்டியது கதாசிரியரின் பொறுப்பு