தலைமுறைகள்

கடைசியில் உண்ணாமலை ஆச்சியின் மரணம் அதன் சடங்குகள் பார்த்து திரவி அயர்ந்து போய் காசு செலவில்லாமல் செத்துவிடுவது கூட அந்த சமூகத்தில் எளிதல்ல என்று நினைப்பது…இறப்பின் பிறகான சடங்குகளும் கூட அத்தனை அதிகம்..சடங்குகளின் போக்கையே 10 பக்கங்கள் வரை கொண்டு செல்லும் அளவு.

பார்த்திடாத,  கேட்டிராத இந்த சடங்குகளும் பேச்சுகளும் கதையின் போக்கில் சுவாரஸ்யத்தை அதிகமாக்குகிறது என்றால் மிகையாகாது.

கதையின் ஆரம்பத்தில் தெரண்டு விட்ட பொட்டச்சிகள் இருக்கும் அறை, அதன் கதவு பற்றிய வர்ணனையிலேயே ’அப்பா பயங்கரம்’ என்று மூச்சுமுட்டிப்போனது..

சாதாரணமாக வெளியே வராமல் ஒரு இருட்டு அறைக்குள் இருக்கும் அக்காள் விடுதலை அடைவாள் திருமணத்தில் என்னுமளவிற்கு சிறையாக அந்த அறை.

ஊர் தள்ளி வைத்தாலும் அக்காளுக்கு மறுமணம் செய்து வைக்கத் துடிக்கும் திரவியின் பாசம்.. சின்ன தங்கைக்குத் திருமணம் செய்யும் வரை அக்காள் விசயத்தை மூச்செடுக்காத அவன் சாதுர்யம்.. மறுமணத்தில் உடன்பாடில்லாமல் மனது துவண்டு உயிரைவிட்ட உண்ணாமலை ஆச்சி.

கௌரவம் என்று வாழ்வு போவதைப் பற்றி கவலைப்படாத அளவில் வளர்க்கப்பட்ட சமுதாயம் என்பதற்கு அடையாளம்.

குற்றாலம் என்ற கதாபாத்திரத்தின் முடிவைத்தான் ஏற்க மறுக்கிறது மனது. ஒருவேளை அந்த காலகட்டத்தில் குற்றாலம் நாகுவின் திருமணத்தைச் சமுதாயம் வரவேற்காது என்ற காரணமோ என தோன்றாமலில்லை.

கிறுக்காய் அலைந்து கதையின் முடிவையே மாற்றிவிடும் செவந்தபெருமாள் மாதிரி ஆட்கள் சமுதாயத்தின் சாபக்கேடுகள்.

திரவி நினைத்த வண்ணம் அக்காளின் வாழ்வைச் சீரமைக்கமுடியாமல் ஊரை விட்டு வெளியேறும் காட்சி கண்ணை விட்டு அகல மறுக்கிறது.

நிறைய வார்த்தைகள் புரியாமல் போவது பேச்சுவழக்கில் இருக்கும் குமரி தமிழ் பரவாமல் இருப்பதற்குச் சான்று. சென்ற ஆண்டு வாரியல் என்ற வார்த்தையை நண்பர் ஒருவர் சொல்லக் கேட்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தது ஞாபகம் வந்தது.

மூதேவி வந்துடுச்சு என்று கோபத்துக்கு மூதேவி என்று பெயரைச் சொல்வதும்.. பாம்பை கயிறு என்று கூறுவதும்..  இன்னும் எக்கச்சக்கமான வார்த்தைகள்.

சில இங்கே…நான் புரிந்து கொண்ட விதத்தில் …

தேடி வந்தவன் சப்படையாக இருந்து..

இந்த திருத்தூளியில சோறும் வைக்கல

வெப்பிராளத்தில் விபரமாகச் சொல்லமுடியாது

 

பளஞ்சி

மந்து – யானைக்கால்

சாணாங்கி- சாணம்

வாரியல்- துடைப்பம்

உடுப்பையும் முண்டையும் – சட்டை வேட்டி

எதுப்பு- சகுனம்

ஜம்பர்- ரவிக்கை

அச்சி – ஆசைநாயகி

ஆக்குபுரை- விசேஷங்களுக்குச் சமையல் செய்ய அமைக்கப்படும் இடம்

அதிகாரம்- மாவிடித்து செய்வது என்றிருந்தது.. அதிரசமா இருக்கும் னு நான் நினைத்துக் கொண்டேன்.

தாலியும் தாலியும் பாக்க கூடாதென்ற ஒரு வரி..மகன் திருமணத்தின் போது தன் தாலியை பின்னால் மறைத்துக் கொள்ளும் பாப்பாத்தி.

தொட்டாரை ஒட்டி தீனம்.- பரவும் நோய். 

இப்படி நிறைய.

நாவல் முழுக்கவே புதிய வார்த்தைகளும் நடைமுறைகளும் வியாபித்திருக்க அந்த ஆர்வமே என்னை பிடித்துவைத்திருந்தது போல.

கடைசியில் மறுமணம் என்ற அந்த புரட்சியை எதிர்பார்த்து ஏமாற்றமாக இருந்தது. அன்றைய காலகட்டத்தில் இந்த முடிவே நல்லது என ஆசிரியர் நினைத்திருக்கலாம்.

எப்படியாகினும் நீண்ட ஆண்டுகளுக்கு  பின்னர் ஒரே நாளில் நான் படித்து முடித்த நாவல் இதுதான்.

குமரிமாவட்ட இசைத்தமிழில், அந்த ரிதத்தில், வழமையில்.. (ஐ வழமை என்ற வார்த்தை எனக்கு தொத்தி கொண்டதே..) மயங்கித்தான் போனேன்..