வாழ்வின் சின்னப் புள்ளியிலிருந்து படரும் சிம்பொனிக் கோலம்

யியற்கை- யின்  “கடைசி தூரதேசப் பறவையிடம் மன்றாடும் நீர்நிலை”

கவிதைத் தொகுப்பை முன்வைத்து…

கவிஞனின் சுயத் தன்மை என்பது தனக்கு முன்னாலிருந்த கவிஞர்களிடமிருந்து சற்றே மாறுபட்டுவிடுவதனாலேயே கிடைத்து விடுவதல்ல. தனக்கு மட்டுமே சொந்தமான தன் கவிதைக்கான விதையைத் தேடி கண்டுபிடித்து, அதைத் தனக்குள்ளேயே விதைத்து, துளிர்க்கும் அதை படிப்பு எனும் ஆடு வந்து மேய்ந்து விடாமல் காப்பாற்றி வளர்த்தால் மட்டுமே கிடைக்கக் கூடிய அபூர்வ மலர்தான்“ – கவிஞர் இந்திரன் (ஜனங்களின்  கதை – முன்னுரையில்)

”ஆடி / அசைந்து / மிதந்து/ பூமி சேர்ந்து / அத்தனையழகாய் / மரணத்தை வாழ்கிறது சருகொன்று.”– என சருகொன்றுக்கும் கவிதையில் வாழ்வு தருகிற மனம் வாய்த்திருக்கிற யியற்கையின் இரண்டாவது கவிதைத் தொகுப்பான ” கடைசி தூரதேசப் பறவையிடம் மன்றாடும் நீர்நிலை“ சம கால வாசகனுக்கு உவப்பளிக்க ஏதுவான அத்துணை அம்சங்களையும் கொண்டுள்ள நூலாக உள்ளது.

நூலின் தலைப்பும் வறண்ட பிரதேசத்தில் வாழும் படைப்பாளியின் இருப்பும் கவிஞன் எதன் பக்கம், யார் பக்கம் நிற்க வேண்டும் என்று சுட்டிவிடுகிறது.

எளிய நீர்நிலைக்கும் அது… கடலோ, நதியோ, குளமோ, ஏரியோ அல்லடு குட்டையோ.. தன்னை நம்பி தன்னுள் வாழும் உயிரினங்களைக் காக்க வேண்டிய சமூகக் கடமையிருக்கிறது. அக்கடமைக்காக எளிய பறவையின் கால்களையும் கெட்டியாகப் பிடித்து மன்றாடி உயிர் பிச்சைக் கேட்கிறது நீர்நிலை. ஆழமான அர்த்தங்களைப் பொதித்து வைத்திருக்கும் சின்னதொருக் குறியீட்டுக் கவிதைக்குள் கவிஞன் வாழ்கிறான். ம்ஹூம்… கவிஞனாகப் பரிணாமிக்கிறான்.

யியற்கை-யின் கவிதை உத்தியாக நான் அவதானிப்பது, இரு வேறு காட்சிகளின் இணைப்பில் புதியதொருப் பொருளை வாசகனுக்கும் புலப்படுத்தும் ஒளி ஓவிய உத்தி. பல கவிதைகளில் இந்த உத்தியின் மூலம் சொல்லப்படாத பல சேதிகளைச் சொல்லிவிடுகிறார்.

’சாவுக்கான பெரிய மனுஷி‘ கவிதை தொடஙுவது இப்படித்தான் : மிகுந்த சிரத்தையோடு / காத்திருந்தவளுக்கு ஒரு வழியாக / அனுமதி கிடைத்துவிட்டது… பிறகு அப்பெண்மணியின் பால்யம் முதல் மரணம் வரை விரியும் கவிதை இப்படி முடிகிறது : ’வங்கியிருப்பு சொத்துக்களைப் பற்றி / பேசிக்கொள்கிறார்கள் / யாரோ நேரம் பார்க்கிறார்கள் / ஆக வேண்டியடைப் பாருங்கப் பா என்கிறார்கள் / வீட்டில் சலசலப்பு கூடுகிறது.

’மின் விசிறி வார்த்தைகள்‘ கவிதையில் , ஒரு கைம்பெண்ணின் தவிப்பு தொடங்குவதிப்படி : பின் புற வீட்டில் அவள் தனியாக இருக்கிறாள் / துயரின் தனிமையை இரவெங்கும் முனகிவருகிறது / அவள் வீட்டு மின் விசிறி… – அப்பெண்ணின் தனிமைத் துயரத்தைக் காட்சிப் படிமமாக பதிவு செய்யும் கவிஞர் முடிப்பில் ஒரு அதிர்வு குண்டினை வெடிக்கிறார் : அழைப்பு மணிக்குப் பிறகு / காணாமல் போவது யாரென / இவள் யூகித்திருக்கக் கூடாது. – திகப்பூட்டும் திருப்பங்கள். இருக்கலாம் , இல்லாமலிருக்கலாம் உவப்பானதாக…

மரணம் என்கிற நிகழ்வு யியற்கை-யின் சமகால வாழ்வில் புள்ளியாய் நுழைந்து கோலமாய் படர்ந்து பல்வேறு கவிதைகளில் பல்வேறு விதமாக வெளிப்ப்படுகிறது. மரணத்தை இப்படியெல்லாம் காட்சிப்படுத்தக் கூடுமா… சோக சிம்பொனியின் இசைத் துணுக்குகள் வாசகனுக்குள் நெடுநாள் மீட்டிக்கொண்டிருக்கும்.:

’பாதி திறந்திருக்கும் இமைகள் / ஒரேயொருக் காட்சிக்கான / வழி போலத் தெரிகிறது.

பிரேதத்தின் இடது காது மடலில் / ஒட்டியிருந்தது ஒரு இதழ்

கண்ணீர் தீர்ந்த் வீட்டில் / கதைகளாகப் பெருகும் / மரணத்தின் ஓவியங்கள்

சிறுமியை அறைந்து / இறப்பின் துகத்தைப் பூசிவிடுகிறார் / அவளது அப்பா‘  எனப் பல் கவிதைகளில் மௌனமாய் ஒலிக்கின்றன மரணத்தின் சிம்பொனித் துளிகள்.

மழைத்துளியை ’மழைக் குட்டி‘ என்றும் ’மழைக் குஞ்சு‘ என்றும் படிமமாய்ப் பார்க்கிற குழந்தை மனம் வாய்த்திருக்கிற கவிஞருக்கு சருகும், தக்கையும், எறும்பும், கம்பளிப் பூச்சிம் கூட பாடுபொருள்களாகிவிடுகின்றன.

” மொழி இயங்கவே இடமும் காலமும் தேவை, ஓர் எழுத்து எப்படி பிறக்கிறது என்று ஆராயும் போது இடம் புலனாகிறது. அது வெளிப்பட இடமும், நீடிக்கக் காலமும் தேவைப்படுகிறது. ஒரு கருத்தும் கூறாத நிலையிலேயே மொழிக்கு இடமும் காலமும் இருக்கிற போது, மொழியால் இயங்கும் இலக்கியம் இடம், காலம், என்கிற பரிமாணங்களுக்கு  உட்பட்டதுதான்“ என்பார் ஞானக் கூத்தன் ( நவீன தமிழ்க் கவிதைகளில் நாடகக் கூறுகல் – தமிழ் மணவாளன்) அப்படியொரு கால நீட்சியின் பதிவாக இவ்வ் வரிகள் :

’கம்பளிப் பூச்சியைப் / பார்த்துக்கொண்டேயிருக்கிறேன் / சின்னதாக / றெக்கைகள் முளைத்திருக்கலாம்‘

யியற்கையிடம் ஒரு கதை சொல்லும் பாணி இருக்கிறது. பல கதைகளும் கூட.  பல கவிதைகள் குறுங்கதைகளாக பளிச்சிடுவதை வாசகன் உணரமுடியும். எனில் அடுத்து வருவது யியற்கையின் சிறுகதைத் தொகுப்பாகவும் இருக்கலாமெனக் கட்டியம் கூற விழைகிறேன்.

’நட்சத்திரா கடலிலேயே இருந்திருக்கலாம்‘ என்கிற க(தை)விதை இதை உணர்த்தும்.

சக மனிதனின் மேல் காட்டுகிற அக்கறையைக் காட்டிலும் பெரிதாக என்ன இருந்துவிடப்போகிறது இங்கே? கவிதை சொல்லி ஒரு படி மேல்… சக அனைத்து உயிர்களின் மீதும் பிரியம் பொங்கிவிடுகிறது. என முன்னுரைத்திருக்கும் கணேச குமாரனின் வார்த்தைகளில் வெளிப்பட்டிருப்பது யியற்கையின் ரத்தமும் மாம்சமும்.

’தொடும்போதே ஒட்டிக்குதே / வேகமா பறக்கும்போது / கலர்லாம் கொட்டிக்காதாப் பா… ‘ எனக் கவிதையொன்றில் கேட்கிறாள் ஓர் சிறுமி. இந்நூலை வாசிப்பவருக்குள் பல கேள்விகளையெழுப்பக் கூடியதாய் இருக்கின்றன யியற்கையின் கவிதைகள்.

முகப்புக்காக ஒரு பூச்செண்டு… ஒற்றெழுத்துப் பிழைகளுக்காக சில குட்டுகள்..

ஜனநாயகத்தை அதிகமாக நம்பிவிட்ட ஸ்டெர்லைட் எதிர்ப்புப் போராளிகளுக்கு சமர்ப்பித்திருக்கும் இந்நூலை பதிமூன்றுபேரைச் சுட்டுக்கொன்ற மஞ்சள் பனியன் காரனும் வாசிக்க வேண்டும்! ஏனெனில் சக உயிர்கள் மிக முக்கியமானவை.

அன்பாதவன்

அன்பாதவன்